Als een kat last heeft van FORL’s worden de kiezen aangevreten door lichaamseigen cellen (odontoclasten). Dit begint meestal bij de kieshals (de overgang van de kroon naar de wortel). De kiezen kunnen daarbij van binnen uitgehold worden terwijl aan de buitenkant weinig tot niets te zien is. Soms zie je een stukje rood reparatieweefsel op de rand van het slijmvlies dat het weggevreten deel van de kies vult. Soms zie je een gaatje op die plek. Op een röntgenfoto is het proces altijd duidelijk zichtbaar. Het lichaam bedenkt dat het de gaten moet opvullen en doet dat met wild vlees, dat is ook wat je kunt aanzien voor ontstoken tandvlees. De enige oplossing tot nu toe is extractie van in ieder geval alle slechte kiezen maar liefst preventief alle kiezen. Bij Sola zijn alleen haar bovenkiesjes slecht. De onderkant zou preventief worden verwijderd. Volgens John Pijnappel is ze twee weken na de operatie ineens twee jaar jonger...
FORL's zijn voor het eerst
beschreven in 1930 en komen momenteel wereldwijd in hoge aantallen voor
(20-40% van alle katten in de praktijk, meer dan 60% van de
tandpatiënten).
Resorptieletsels lijken dus eerder een recent fenomeen. Op
kattenschedels in universiteiten en musea daterend van voor 1950, heeft
men slechts sporadisch resorptieletsels kunnen vinden en het aantal
stijgt dramatisch na 1960. Als de kroon intact lijkt, wil dit nog niet
zeggen dat er geen resorptieletsels zijn. Soms is er klinisch geen
letsel te vinden en kan men het alleen vaststellen op radiografie. Soms
zijn de beelden op radiografie dramatisch: men ziet op klinisch
onderzoek een intacte kroon en op radiografie blijkt dat alleen de kroon
nog aanwezig is.
Onderstaand twee röntgenfoto's waar de donkere delen het niet meer
aanwezige tandmateriaal laten zien:
